Projection-screening “475: When marriage Becomes Punishment”, by Nadir Bouhmouch.

Projection-screening “475: When marriage Becomes Punishment”, by Nadir Bouhmouch..

Voorstelling van deze documentaire gaat door op maandag 3 november, om 18u in Brussel in Rue du mirroir 5-7.

Inhoud:

Larache, Marokko: Amina Filali pleegde in 2012 zelfmoord, vermoedelijk omdat ze gedwongen werd te trouwen met haar verkrachter.

Filmmaker en activist Nadir Bouhmouch en maker van “My Makhzen and Me” (FEB20) besloot na haar dood te onderzoeken wat er was gebeurd in dat kleine dorpje in Larache. Het resultaat werd de aangrijpende film “475: When marriage becomes punishment” (Wanneer huwelijk een straf wordt). 475 refereert aan het wetsartikel dat verkrachters van vervolging vrijwaart als zij met hun slachtoffer trouwen.

De film maakte hij samen met activisten en zonder toestemming van de Marokkaanse autoriteiten omdat zij een film wilden maken zonder gecensureerd te worden. Een van de makers van de film is een vrouw die slachtoffer werd van verkrachting. Zij vertelt haar aangrijpende verhaal in de zoektocht naar rechtvaardigheid.

De regisseur Nadir Bouhmouch zegt over zijn film “Dit is geen film over een wet of voor alleen Amina. Het is een film voor alle Marokkaanse vrouwen. Overal ter wereld.”
Een film over vrouwen in Marokko, de moeilijkheden, de onrechtvaardigheid en de zoektocht naar rechtvaardigheid.

Na de vertoging ga ik in gesprek met Bouhmouch en kan het publiek vragen stellen.

Voor info en vragen over de voorstelling is er ook een Facebook event: https://www.facebook.com/events/942789595735634/?pnref=story

Eerder schreef ik dit artikel over de film waar Bouhmouch en vrouwenrechtenactivisten hun kijk geven op de ongelijkheid tussen mannen en vrouwen in Marokko.

 

Advertenties

14 december in Amsterdam: congres met o.m. journalist Ali Anouzla en rapper Lhaqed

Ter gelegenheid van het 65 jaar bestaan van de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens organiseert het Comité voor de vrijlating van politieke gevangenen in Marokko een congres onder het motto: ‘Voor de vrijlating van politieke gevangenen en de vrijheid van meningsuiting in Marokko’. Met onderstaande mensenrechtenverdedigers staan we stil bij de mensenrechtensituatie:

• Ali Anouzla, eindredacteur van www.lakome.com
• Hind Arroub, onderzoekster Princeton University en directeur van www.ihare.net
• Abdelouahab Tadmori, voorzitter Forum Mensenrechten Noord-Marokko
• Abdelilah Ben Abdeslam, coordinator Association Marocaine des Droits Humains (AMDH).
• Rachid Belaali, mensenrechtenadvocaat van o.a. families van de 5 slachtoffers 20 februari beweging in Al Hoceima
• Ali Salem Tamek, vicevoorzitter van Collectief van Mensenrechtenverdedigers van Westelijk Sahara (CODESA)
• Mouad Belrhouate (Lhaqed), maatschappijkritische rapper

Datum: Zaterdag 14 december 2013
Tijd: van 19.00 tot 22.00 uur
Plaats: De Meevaart, Baliestaat 48-A, Amsterdam

Bron: Facebookpagina

Demonstratie voor Marokkaanse ambassade na ‘DanielGate’

Op 10 augustus hebben Marokkanen betoogd in Brussel voor de Marokkaanse ambassade in verband met de koninklijke gratieverlening aan een pedofiel. De betoging werd georganiseerd door de Belgische afdeling van de Marokkaanse mensenrechtenorganisatie AMDH.

De opkomst bij de betoging was laag met ongeveer 50 aanwezigen. Tot de sprekers behoorden onder meer oude politieke gevangen en Farida Aarrass, de zus van de Belg Ali Aarrass die in Marokko gevangen zit. Mohamed El Battiui, die 27 jaren in ballingschap leefde in België, noemde de koning als verantwoordelijke voor de vrijlating van Daniel Galvan.

El Battiui en de andere demonstranten willen dat de Marokkaanse koning geen gratie meer kan geven aan gevangenen en dat er meer transparantie komt in de Marokkaanse justitie. Ook willen zij een strengere aanpak van sekstoerisme in Marokko waarvan kinderen vaak het slachtoffer zijn. Daarnaast eisten ze de vrijlating van politieke gevangenen.

Daniel Galvan is intussen gearresteerd in Spanje. Het is nog niet duidelijk of hij terug naar een Marokkaanse cel kan worden gestuurd zoals de betogers eisen.

Foto’s:

© 2013 Hasna Ankal

Video’s (in Frans, Arabisch en Tarifit):

#DanielGate: ‘Marokkaanse kinderen zijn goedkoop’

Wie het nieuws op Facebook en Twitter heeft gevolgd is op de hoogte van de ‘Daniel Gate’: het schandaal waarbij de Marokkaanse koning gratie verleende aan een Spaanse pedofiel die minstens 11 kinderen verkracht had. De man wordt in Marokkaanse media genoemd met de naam Daniel Galvan en kreeg in 2011 een celstraf van 30 jaar. Nu heeft hij daarvan maar 2 jaar moeten uitzitten. Marokkanen toonden in verschillende steden hun woede.

Voorpagina van Marokkaanse krant Akbar al Youm over koning die pedofiel gratie verleent. Op de foto staat Galvan met zijn slachtoffers. (Bron: @almiraat op Twitter)

De gratie kwam er door het Troonfeest op 30 juli, de dag dat de huidige koning 14 jaar in het land heerst. Spanje zou aan Mohamed VI gevraagd hebben om enkele Spaanse gevangenen vrij te laten. Na hevig protest in verschillende Marokkaanse steden en op sociale media bleven de staatsmedia stil over de zaak, ook al was hun journalist aanwezig bij de demonstraties en kreeg hij ook klappen van de politie.

De woede werd groter toen Najat Anouar, voorzitster van de bekende anti-pedofilie vereniging ‘Touch pas à mon enfant’, zei dat de koning vrij is in zijn beslissingen. Hiermee werd duidelijk dat ook ngo’s en liefdadigheidsgroepen die zich met kinderrechten bezighouden, geen kritiek durven uiten wanneer het om de monarchie gaat.

Er was politiegeweld in Rabat, Tetouan en de voorbije nacht trad de politie ook op tegen demonstranten in Nador. Protest was ook gepland in Agadir, Oujda, Fes, Tanger, Taounate en Kenitra, de stad waar Galvan kinderen misbruikte. De opkomst is in de verschillende steden eerder klein, maar het is opnieuw een protest op verschillende locaties doorheen het land, iets wat nog weinig gebeurde sinds de 20-februari beweging haar kracht verloor.

Er vielen veel gewonden in Rabat. Hier op de foto is activist Montasser Drissi. De politie sloeg ook journalisten, onder wie een werknemer van de tv- en radiozender 2M. (Foto via @mhayoun op Twitter)

Verschillende berichten waren te vinden in onafhankelijke onlinemedia en minstens één Marokkaanse krant schreef over de zaak. De pers citeerde de moeder van een slachtoffer met de woorden “Mijn kind werd (nu) twee keer verkracht”, als reactie op de vrijlating van Galvan. De man zou intussen al in Spanje zijn.

Daniel Galvan. (Foto via nieuwssite Lakome)

De achtergrond van de pedofiel is nog vaag. Toen hij naar Marokko kwam deed hij zich voor als een professor van een universiteit. Maar de Marokkaanse nieuwssite Lakome en de Spaanse krant El Pais vermoeden dat Galvan een Spaanse spion van Irakese afkomst is.

Huwelijk als straf: docu over vrouwenrechten in Marokko

Zusje van Amina Filali met de foto van Amina. © Riley Dufurrena

Nadir Bouhmouch vertelt in een nieuw artikel op {al.arte.magazine} over hoe en waarom hij de docu maakte en Houda Lamqaddam, die zelf slachtoffer werd van verkrachting en nu meewerkte aan de docu als verteller en co-producer, vertelt over hoe binnen de 20 februari-beweging feminisme soms als luxe gezien wordt. Daarnaast werd ook Layla Belmahi geïnterviewd. Zij is de oprichter van Woman Choufouch, de Marokkaanse versie van de slettenmars.

Jawad Rhalib ziet Marokko als revolutionaire schildpad

Jawad Rhalib

Vandaag verscheen een nieuw artikel van mij op {al.arte.magazine} over de nieuwe documentaire van Jawad Rhalib:

Twee jaar nadat een groep genaamd de 20 februari-beweging met demonstraties startte in Marokko, presenteert de Belgisch-Marokkaanse filmmaker Jawad Rhalib het verhaal van de Marokkaanse activisten en artiesten in Le Chant des Tortues of Het lied van de schildpadden.

Rhalib kan deze documentaire toevoegen aan zijn lijst van zestien films, waaronder The Damned of the Sea die handelt over het harde leven van Marokkaanse vissers die moeten concurreren met grote buitenlandse visbedrijven en machteloos toekijken hoe die bedrijven de zee voor de Marokkaanse kust leegvissen. Zijn andere bekende films zijn El Ejido: The Law of Profit, waarmee Rhalib de uitbuiting van migranten zonder papieren in het zuiden van Spanje in beeld bracht, en In The Name of the Coca die gaat over Evo Morales en de ‘cocaleros’ in Bolivië die zich verzetten tegen de vernietiging van de cocavelden.

De kwaliteit van Rhalibs werk is verscheidene keren erkend. Enkele voorbeelden hiervan zijn de award voor Beste Documentaire in de categorie International Panafrican Film bij het Filmfestival van Cannes, een nominatie bij de Oscars voor The Damned of the Sea, de prijs voor Beste Film bij het Monte Carlo Filmfestival en in 2009 ontving hij de award voor Beste Documentaire bij International Environmental Filmfestival Envirofilm in Slovakije.

Op het moment van dit interview was Rhalib in Brussel nog bezig met de eindmontage van Le Chant des Tortues. Op woensdag 20 februari 2013 vond de avant-première plaats in het Franse Lille. Rhalib reflecteert op zijn werk en de politiek die dat werk beïnvloedde.

Waarin verschilt Le Chant des Tortues van jouw vorige documentaires?
“Deze keer gaat het over een revolutie. Het gaat om mensen die buiten gingen om te demonstreren voor vrijheid en waardigheid. Ik volgde hen 2 jaar en maakte portretten van artiesten. Er is bijvoorbeeld de kunstschilder Kenza Benjelloun en de muziekgroep Hoba Hoba Spirit. Ik sprak ook met oud-politiek gevangene en journalist Khalid Jamai. Om precies te zijn kan je zeggen dat ik twee groepen volgde: de leden van de 20 februari-beweging en een groep genaamd UX, een unie van studenten die verandering wil in het onderwijssysteem. In de film geven deze jongeren hun mening, maar bovenal geef ik mijn visie op de situatie.”

En wat is jouw visie op de Marokkaanse revolutie?
“In mijn visie begint ons verhaal met angst. We ervaarden angst tijdens de heerschappij van Hassan II en vandaag kunnen we zeggen dat die angst weg is. Dat is op zich al een verwezenlijking van de mensen die demonstreerden sinds 2011. Ik plaats Marokko in de Arabische context waar ik het vergelijk met andere landen die opstanden kenden. Landen als Tunesië zijn de konijnen. Het konijn denkt altijd dat het sneller is, maar intussen is de schildpad trager maar slimmer. Marokko is de schildpad.”

Dus Marokko is slimmer?
“Ja. Marokko verandert langzaam. In Marokko kennen we een systeem van de koning en de mensen rondom hem. De relatie tussen de koning en het volk verschilt van de relatie tussen het volk en de heerser in andere landen. Dit is niet iets ‘Marokkaans’. Het is gewoon een ander systeem: we hebben een monarchie en een jonge monarch. In Tunesië en Egypte had je oude presidenten en weinig voorbereidingen voor sterke politieke partijen. Nu heb je in Marokko de PJD (Partij voor Gerechtigheid en Ontwikkeling) als monarchistische islamitische partij: het is niet extremistisch en spreekt niet over een sharia terwijl in Tunesië de partij Annahda (islamistische partij) groepen die sharia willen vrij spel geeft.”

Lees verder op alartemag.be.

475: When Marriage Becomes Punishment: over vrouwenrechten in Marokko

© Nadir Bouhmouch

Sinds gisteren is 475: When Marriage Becomes Punishment, de nieuwe film van Nadir Bouhmouch, online te bekijken. Het gaat voornamelijk om de zelfdoding van Amina Filali en het komt vandaag online omdat twee jaar geleden Fadoua Laroui zichzelf in brand stak omdat ze geen sociale woning kreeg als alleenstaande moeder.

Bouhmouch reageerde anderhalf jaar geleden enkel anoniem onder de naam LeJebly, zoals toen ik hem hier sprak: https://protestinmarokko.wordpress.com/2011/07/06/verdeeldheid-onder-marokkanen-na-het-referendum/ Nu heeft hij een andere aanpak en reageert en publiceert hij met zijn volledige naam.

De film (Engels):

475 (english) from 475 on Vimeo.

Mariam El Maslouhi schreef een interessante tekst waarin ze vertelt over hoe deze film haar deed denken aan haar ervaringen in een Marokkaans weeshuis:

Na de film wilde ik mijn artikel afmaken maar kon het niet. Ik was boos, ontzet en verdrietig. Na bijna 2 jaar niet in Marokko te zijn geweest kwamen de beelden van de film hard aan.

Ineens bedenk ik me dat ik misschien bewust een lange tijd niets heb geschreven over Marokko. Het zijn niet de films en artikelen die zo een indruk op mij maken. Het zijn de herinneringen die zij weer tot leven brengen. Door de films en artikelen zijn de vrouwen, met wie ik tijdens mijn jaar vrijwilligerswerk in Marokko heb gewerkt, weer erg dichtbij. Elk verhaal, elk kind en elke traan zag, voelde en herleefde ik.

Als zeventienjarig meisje, vers van de HAVO en met een koffer vol dromen, vertrok ik naar Marokko. Ik ging daar werken als vrijwilligster in een weeshuis waar bijna dagelijks baby’s werden achtergelaten door (voornamelijk) ongehuwde moeders. Dikwijls werden baby’s ook afgeleverd door de politie. Die hadden dan een baby in een vuilcontainer gevonden. Mijn collega’s waren vrouwen die 48 uur in de week werken en 110 euro per maand verdienen maar toch altijd vol goede moed maar doorgaan.

Agenda: twee jaar na 20 februari 2011

Een afbeelding waarmee het protest in 2011 werd aangekondigd.

20 februari 2013 zal het twee jaar geleden zijn dat in Marokko de 20-februaribeweging een nieuwe ronde protesten startte in de Marokkaanse geschiedenis. Naar aanleiding van die datum zijn er ook in België verschillende bijeenkomsten en activiteiten gepland:

Zaterdag 16 februari 2013 – 10u tot 12u30 – in Brussel:
De nieuwe Belgische afdeling van de Marokkaanse mensenrechtenorganisatie AMDH houdt een persconferentie:
“Onze afdeling in Brussel nodigt in samenwerking met de afdeling in Madrid, Parijs en Lille, jullie uit voor een persconferentie op 16 februari.. Alles wijst er op dat de situatie van mensenrechten niet ophoudt met achteruit te gaan in Marokko. Tijdens zijn inspectiebezoek bevestigde Juan Mendeze, VN-gezant, dat het gebruik van foltering systematisch was in gevallen waar het ging om anti-regeringsdemonstranten en zij die beschuldigd zijn van terrorisme…”

In hun aankondiging van de persconferentie verwijzen ze ook naar de beperkte persvrijheid en de moeilijke positie van vakbonden. Marokkaanse burgers, mensenrechtenactivisten en familieleden van gevangenen zullen aanwezig zijn.
Het voorwoord is in het Nederlands. De rest van de conferentie is in het Frans en het Arabisch.

Adres: Au 5/7 Rue du Miroir, 1000 Brussel
Facebook-info.
Franstalige info op blog van AMDH België.

Zaterdag 16 februari 2013 – 14u – in Brussel:
Conferentie: “Le Journal”, Histoire d’une Désillusion Marocaine.

Radouane Baroudi organiseert deze bijeenkomst waarbij Marokkaanse (ex-)journalisten terugblikken op het spraakmakende magazine Le Journal Hebdomadaire dat ooit was gelanceerd om de persvrijheid volledig te benutten voor kritische journalistiek in Marokko. Daarbij viel het magazine op omdat het raakte aan drie Marokkaanse taboe-onderwerpen: de monarchie, de islam en de Westelijke Sahara. Sprekers zijn onder meer Aboubakr Jamaï die ik eerder interviewde over journalistiek in Marokko, en Omar Brouksy wiens accreditatie om te werken als journalist door Marokko werd ingetrokken.
Hieronder het programma in het Frans:

Programma van bijeenkomst over Le Journal Hebdomadaire.

Voertaal is wellicht het Frans.
Adres: Rue du Poinçon, 17, 1000 Brussel
Facebook-info.

Zaterdag 23 februari 2013 – 17u – (locatie moet nog bevestigd worden):
Politiek-artistieke avond met zang, theater, poëzie,.. om de verjaardag van de 20-februaribeweging te vieren.

Facebook-info.